Krijt wordt al gebruikt sinds de prehistorie: het rotskrijt. In de loop der eeuwen ontwikkelde het zich en ontstonden er vele varianten. Rond de Middeleeuwen begon men rode of gele kleibolus tot staafjes te persen. Kunstenaars ontdekten in de 18e eeuw het gemengde pastel-gouache, wat enorme populariteit kreeg. Een van de zeer bekende kunstenaars oftewel pastellisten uit die tijd is Maurice de Quentin de La Tour.

Het door kunstenaars gebruikte pastelkrijt (of pastel) bestaat uit pigmenten die samen met kalk en gips zijn samengeperst tot een rond krijtje. Voor dit samenpersen werd vroeger als bindmiddel de traditioneel Arabische gom gebruikt; tegenwoordig is dit vaak een cellulosegom. Pastelkrijt is zeer zacht en kan net zoals houtskool makkelijk uitgewreven worden. Door de hoeveelheid kalk aan te vullen met wit ontstaan de kenmerkende pasteltinten. Dus hoe minder toegevoegde kalk, des te voller de kleursterkte van het krijtje.

Het mengen van softpastel krijt is heel anders dan een mengsel op basis van olieverf: het wordt met de vingers uitgewreven. Vervolgens kun je er dan weer met een volgende kleur doorheen wrijven. Dit proces herhaalt zich totdat de juiste kleur is verkregen. Nadat het schilderij gereed is, wordt er een fixatiefvernis overheen gespoten om het krijt te hechten.